Në jetë, – diçka incerta..

Nuk zgjodha unë të vij në jetë...
por ja ku jam.

Mund të ketë qenë një ditë e zakonshme,
një cep i kohës që nuk la gjurmë në qiell,
por ndryshoi gjithçka për mua.

Erdhi momenti im i parë,
dhe pastaj – një rrugë që ende s’e kam përshkruar të tërën.

Jo gjithmonë me qartësi.
Jo gjithmonë me kuptim.
Por gjithmonë me ndjesi.

Më rritën prindër, që bënë më të mirën që dinin.
Edhe kur nuk dinin si të më duan, në gjuhën që unë e kuptoja.

Më rriti heshtja,
më rriti pritja,
më rriti mungesa.

Por më rriti edhe një instinkt i brendshëm –
për të mos u dorëzuar në mjegullën që më rrethonte.

Më rriti shpresa e heshtur se mund të bëhesha diçka tjetër nga ajo që më ishte thënë.

Tani jam këtu.

Në këtë pikë ku s’jam më ajo që isha,
por ende nuk di çfarë do të jem.

Kam ndjesinë se jeta ime është një dritë që fiket e ndizet,
dhe unë jam gjithmonë në përpjekje për ta ndjekur.

Herë pas here ndalem.
Jo nga lodhja,
por për të pyetur veten nëse po e ndjek dritën e duhur.

Nuk kam më nevojë të jem e saktë.

Kam nevojë të jem e ndjerë.

Kam nevojë të jem e lirë të gaboj, të zgjedh, të mos di.

Kam nevojë të flas me veten jo si me një faj që duhet rregulluar,
por si me një shoqe që ka nevojë për përqafim.

Dhe e ardhmja?

Nuk më detyrohet asgjë.

Dhe unë nuk dua ta detyroj të më japë përgjigje.

Dua vetëm të më lejojë të jem.

Të vazhdoj të kërkoj.

Të bëhem, ngadalë, pa shpejtësi

Të rritem si një pemë që nuk ndjek stinët e të tjerëve –
por të vetën.

Kjo ese është për mua.

Për të mos harruar që edhe kur gjithçka ndjehet e paqartë, e turbullt, e paplotë...

—unë jam ende këtu.

Dhe vetëm fakti që nuk jam dorëzuar, është një formë e qartë e guximit tim.

Unë jam diçka në mes.

Një e ndërmjetme e bukur, e papërkryer, e ndjeshme.

Dhe ndoshta nuk ka nevojë të jem më shumë se kaq – për sot.