Në kujtimet e kaluara, zemra ime është e ngujuar, si një lule e mbjellë në lëndinë të gjelbër. Çdo moment, çdo prekje e kohës më kujton çdo buzëqeshje që ka ngrohur shpirtin tim, çdo lot që ka shndërruar dhimbjen në forcë. E kaluara, si një melodi e ëmbël, përhap aromën
e saj në ajër dhe përhap ndjenja që mbushin hapësirën e mendimeve të mia.

Por tani, në këtë moment të tanishëm, ku gjithçka ka marrë formën e një dashurie të përsosur, e kuptoj se koha nuk është thjesht një vijë e drejtpërdrejtë që lidh të kaluarën me të tashmen. Ajo është një cikël i pafund që rikthen gjithçka, duke e sjellë të kaluarën në çdo hap të ri që hedh, në çdo tingull që mbush këtë botë. Dashuria që ndiej tani është po aq e fuqishme sa ajo që kam ndjerë dikur, e përjetshme si një qiell pa re.

Kur shikoj pas, e ndjej se çdo përjetim më ka shpërndarë shpresë për një të ardhme më të bukur. Dhe çdo çast që jetoj tani është një shkrim i rinovuar i poezisë së jetës, një poezi që ndjenjat e mia të thella e bëjnë të pavdekshme.

Dashuria, si një rrugë që nuk ka fund, kalon përmes çdo periudhe të jetës, lidh ngushtë të kaluarën dhe të tashmen, duke krijuar një urë mes tyre, një urë që nuk shembet asnjëherë.