Të jesh apo të mos jesh”, pëshpërit shpirti në momentet kur heshtja bëhet më e thellë se koha. Nuk është vetëm dyshimi i një princi danez të munduar, por vetë fryma e ekzistencës. Është pyetja që na shoqëron në ditët e dritës dhe në ato të mbuluara nga mjegulla e pasigurisë.

Kush mund të jesh… kjo pyetje noton në çdo shikim të pasqyruar në një pasqyrë, në çdo udhëkryq që hapet para nesh. A jemi vërtet ajo që tregojmë? Apo jemi jehona e dëshirave të pathëna, e frikës që na pengojnë të bëhemi ata që mund të ishim?

Të jesh është një akt guximi. Nuk mjafton të lindësh, nuk mjafton të mbijetosh. Qenia e vërtetë lind kur zgjedhim, kur duam, kur bëjmë gabime dhe ngrihemi përsëri. Në atë fragment të sekondës kur përballemi me veten, aty fillojmë të jemi.

Megjithatë, "mosqenia" na tundon. Është mënyra më komode, ajo që nuk rrezikon, që hesht, që përkulet. Të mos jesh,
—është të arratisesh nga vetvetja, t'ia braktisësh fatin erës. Bën një jetë pa ngjyrë, e cila nuk lë gjurmë në kohë.

Por kush mund të jesh? Ah, kjo është pyetja më e thellë. Sepse brenda secilit prej nesh jetojnë versione të pafundme të vetvetes. I turpshëm dhe rebel, ëndërrimtar dhe i zhgënjyer, luftëtar dhe i arratisur. Ne jemi një fushë mundësish dhe çdo ditë është një mbjellje. Në varësi të zgjedhjeve, gjesteve, fjalëve, një nga këto “ne” merr formë.

Nuk lind i përcaktuar: bëhesh. Ne rritemi, ndryshojmë, biem dhe rindërtojmë. Dhe në fund, ndoshta, nuk është aq e rëndësishme përgjigja e "të jesh apo të mos jesh", por guximi për të vazhduar të pyesim veten: kush dua të jem sot? Kush mund të bëhem akoma nesër?

Sepse thellë brenda, mes zhurmës së botës dhe heshtjes së ndërgjegjes sonë, ne të gjithë po kërkojmë të vërtetën tonë. Dhe në atë kërkim, në vetë shqetësimin e dyshimit, ne zbulojmë forcën e mrekullueshme, të brishtë të qenies njerëzore.