Ata kishin diellin në lëkurë,
dhe natën në mendime,
gra të vjetra.
Duart e forta, zemër e madhe,
kurrizet e përkulura nga gruri
dhe nga dimrat e pamëshirshëm.

Ata ecnin zbathur në tokë,
me hapa të sigurt dhe të heshtur,
si lutjet e pathëna.
Ata qepën bukë dhe heshtje,
me një shami të lidhur rreth kokës
dhe një mijë fjalë të ngulura në fyt.

Ata nuk kërkuan asgjë,
ata nuk e prisnin lavdinë.
Vetëm një korrje do të mjaftonte,
një djalë të shëndetshëm,
një të nesërme, pak më të lehtë.

Ata punuan jetën e tyre
si punohet toka:
me veshtiresi,
me besim,
me dashuri.

Edhe nëse koha
nuk i shkroi ato në libra,
ata ende jetojnë
në gjestet e vajzave,
në guximin e trashëguar,
në kujtesën që reziston
si nje rrenje nen borë...