Në errësirën e natës, kur gjithçka hesht dhe vetëm zemra vazhdon të rrahë në ritmin e saj të heshtur, lindin ëndrrat — ato krijesa të padukshme që lindin në thellësinë e shpirtit dhe shndërrohen në dritë nëpër errësirën e jetës. Ëndrrat nuk janë vetëm imazhe të bukura që na vizitojnë gjatë gjumit; ato janë frymë, janë zjarr, janë shpresa të veshura me dëshirë, që na nxisin të ecim përpara edhe kur rruga duket e pafund dhe e vështirë.

Jeta është një udhëtim i gjatë, shpesh i mbushur me kthesa të papritura, me rrëzime e ngritje, por ajo që na mban gjallë, ajo që na bën të ngrihemi përsëri pas çdo rënieje, janë ëndrrat tona. Ëndrrat që i ushqejmë në heshtje, ato që fshehim në sirtarët më të thellë të zemrës, ato që i mbajmë gjallë vetëm me shpresë, janë thesaret më të çmuara të shpirtit njerëzor.

Është në natyrën e njeriut të ëndërrojë: të ëndërrojë një jetë më të mirë, një dashuri të pastër, një të ardhme më të ndritur. Ëndrrat na japin krahë kur ndjejmë se kemi humbur forcën për të fluturuar, na japin dritë kur rruga përpara duket e mbuluar me mjegull. Ato janë melodia e heshtur që kumbon brenda nesh, një thirrje e vazhdueshme drejt asaj që mund të jemi, nëse kemi guximin të ndjekim zërin tonë të brendshëm.

Mos i harro kurrë ëndrrat e tua. Ato janë pasuria që nuk mund të vidhet, drita që nuk mund të shuhet, zëri i shpirtit tënd që të flet përtej zhurmës së botës. Lejoje veten të ëndërrosh, edhe kur gjithçka duket e pamundur. Sepse jeta e vërtetë nuk matet me kohën që kalon, por me thellësinë e ëndrrave që ke pasur guximin t’i ndjekësh.