Isha pesëmbëdhjetë vjeç dhe sytë e mi ishin plot ëndrra,
kur të pashë për herë të parë,
Nuk e dija emrin tënd,
por zemra foli para mendjes.

"Ai... është njeriu me të cilin do të martohem."
E thashë me zë të ulët, pothuajse si shaka,
por brenda meje kishte një premtim,
e shkruar pa stilolaps, por e gdhendur në shpirt.

Ishim të rinj, të pavetëdijshëm për të ardhmen,
mes ditëve të ngadalta dhe mendimeve të lehta.
Ndoshta ti nuk e dije,
por emrin tënd e kam mbajtur në zemër.

Koha na ka testuar,
rrugë të ndryshme, heshtje, pritje,
por ajo fije e padukshme nuk u këput kurrë.
Ishte fati… por edhe zgjedhja ime.

Dhe sot teksa eci përkrah teje,
që të quaj “i imi... det ”, jo vetëm për dashuri
por për të gjitha kohët që unë ende të zgjodha ty,
E di që kisha të drejtë, në pesëmbëdhjetë.

Nuk ishte një ëndërr.
Ishte zemra ime që kishte parë larg.
Dhe të kishte parë ty...