Edhe malet flasin, edhe ata kanë zë,
në heshtjen e ftohtë të dimrit, në erën që flet.
Ruajnë në zemër kujtime të hidhura, të thella,
gjarpërinj të plagosur që kërkojnë paqe.
Në gjunjë për tokën, për gjakun e derdhur,
dëgjohen pëshpëritjet e shqipes që nuk u fik.
Çdo gur, çdo lis, çdo rrëke që rrjedh,
flet për ditët e errëta, për natat pa yje.
Malet përqafuan lotët dhe gëzimin,
u bënë dëshmitarë të luftës së pafund.
Kur erdhën bubullimat e armëve të egra,
ajo heshtje u thye, por malet mbetën.
Ato flasin për burrat që ranë në heshtje,
për gratë që mbajtën shtëpitë, për fëmijët që pritën.
Në çdo shkëmb, në çdo gjurmë të këmbës,
në çdo strehë të vogël, ka një histori që qan.
Edhe malet flasin, me zë të ngrohtë dhe të dhimbshëm,
thonë: "Mos harroni, ky është dheu i gjakut dhe ëndrrës."
Ata na mësojnë të qëndrojmë, të mos dorëzohemi,
të ruajmë paqen, si thesar që rrjedh në zemër.
Në rrugën e lirisë, malet janë udhërrëfyes,
dhe ne, fëmijë të tyre, mbajmë gjallë zërin e tyre.
Sepse edhe malet flasin, dhe fjalët e tyre janë të fuqishme,
një thirrje për jetë, për dashuri dhe për paqe.