Na thanë se dashuria lind jetë,
dhe ne e deshëm një jetë të vogël,
të lindur nga shpirti ynë i përbashkët,
nga duart që luteshin në heshtje çdo natë.
Në fillim pritja ishte e ëmbël,
si lule që çel nën diellin e parë,
mua më rrinte dora mbi bark
si të përkëdhelja një fëmijë të padukshëm.
Kaluan muaj, pastaj vite,
me zëra që fishkëllenin si erë pas shpine:
"E kur do të bëheni me fëmijë?"
"Sa keq, një shtëpi pa zëra të vegjël..."
E ti, burri im, nuk fole shumë,
por shikimi yt mbante barrën tonë të përbashkët.
Kur unë u thyeva në copa pa zë,
ti i mblodhe dhe m’i vendose në zemër.
Shkuam tek mjekë, tek shpresat,
tek lutjet që i lëshuam në qiell si flutura nate.
Çdo përgjigje që vinte e ftohtë
na gdhente më shumë plagë se fjalë.
Por ne mbetëm bashkë, burrë e grua,
si dy pemë të lidhura nga rrënja.
Nuk na ndau as boshllëku, as gjykimi,
as heshtja e thellë e një dhome pa djep.
Dhe sot, kur më pyesin nëse kam fëmijë,
po, them — kam pasur një fëmijë ëndrre,
që e rrita me dashuri dhe lot,
që s’e pashë kurrë, por e mbajta në shpirt.
Jemi prindër të një dhimbjeje të shenjtë,
të një dashurie që nuk u shua në mungesë.
Jemi çift që s’lindi një fëmijë,
por lindi forcën për të mos u dorëzuar kurrë.