E hapja shpesh çantën e rëndë të tim eti,
Tek i kthehej shtëpisë i lodhur në darkë,
Nuk di pse ky ves te fëmijeria ime mbeti,
Të njëjtat gjëra gjeja në atë çantë:
Një çekan i kalitur tek i njëjti kovaç,
Një tjetër më topolak, më i trashë,
Mes smilarëve majëmprehtë njëri më i gjatë
Dhe një lopatëz druri që dukej si erashkë.
Shahulli i varur në spangon lyer me dyllë blete,
Goneja që dilte gjithmonë pak nga çanta,
Ca cifla guri në fund dhe s'di pse me vete i merrte
Tok me ca thërrime dheu të mbetura nga balta.
Tani rëndoka dhe më shumë në kujtimet e mia,
Kur shoh shtëpitë e braktisura pa tym në oxhakë,
Kur ferrat diku kanë dalë mbi çatira...
Mes rënimit kërkoj ku e la gishtin e prerë im atë.