Kërcasin brinjët e një porte,
Ku hijen shkund më kot një lis,
Në ca damarë të kësaj bote
Gjajku ka ngrirë e nuk lëviz.

Menteshat, ndryshkur, mezi mbahen,
Në më të vonën pleqëri,
Ca sy që prej qerpikësh çahen
Në vatrën mbetur dhe pa hi.

Dhe zemra bëhet e tëra lot
E loti sytë m’ i shkreh në vaj,
Nuk jam i zoti të hap një portë
Të zgjoj një ëndërr të pafaj.