Ne shperthim e siper pranvera jashte,
I ngujuar une ne shtepi.
Ne gjak jam me nje kurore aspak te lashte,
Ngujuar malesh larg je edhe ti.

Sa mbyll vargun e fundit te nje poezie,
Nje meny te re si kuzhinier e shpik,
Faust jam bere ne kete kohe merzie,
Te dera me troket Mefistofeli nevrik.

Dhe deren nuk ia hap, e le perjashta;
Me therret me ze te çjere baritoni,
Te humbasim mes luesh qe çel dardha,
Nje Margaret ka fshehur tej perroit.

Pa nis moliset trupi me mornica,
Syri nga gezimi si nje pjergull qan.
Maje e malit vuan ende nga ngrica
E ngrica lulet e shpirtit m'i than.

E le Mefistofelin ne fatin e te mjerit,
Me çeles e shul e mbyll deren;
Kur kuroren e zeze ta hedh te hon i ferrit,
Ne qiell kam per t'u ngritur me Helenen.