Çame jam, motër e Afërdites.
Nje copë diell ma dhuroi Zeusi
Agimesh kur i buzeqesha tek burimi.

Çame jam, nga lot i largët vij
Në Pargē kam ullinjtë, me gjithë lutërvi.

Nē një sy mbaj diell, në tjetrin mbaj shi.
Jam gjysmë Dodonë, dhe gjysmë Olimbi.

Gjer pertej Egjyptit, emrin tim e gjen
Bukuritë e mia verbojnë dhe rrufenē

Kam nur trëndelinë, arome manxurani
Jelekun prej ere, prej lulesh fustani.

E degjuat pra, jam vetë Bubulina
Vij nga lagja plakë dhe nga Salamina

Fis me Bue Shpatën, Marko trimerinë
Mund të fal dhe jeten, por jo Çamerinë

Ndaj dhe ime bijē me thot zë krenare
Jam dhe u si mëma, Çame Shqipëtare.