Në duart e tua, në fytyrën tënde
dhe në sytë e tu, të gjallë, plot jetë.
Shihen vuajtjet dhe rrahjet e një zemre,
shihet braktisja e një krijese të shkretë.

Zhytur në këtë vaj, ti nuk gjen ngushëllim,
lotët t’i shton skeleti i një portreti.
Megjithëse e lodhur edhe në trishtim,
në vetmi të jetës, shok të bëhet deti.

Poshtë qiellit të vrenjtur, ku mashtrimi rreh,
pranë zhurmës së rëndë, që mendjen trazon.
Një shpresë e madhe, të ëmblin gji të nxeh,
një shpresë, të cilën, veç deti ta dhuron.

versioni gegnisht përshtatur nga Ndrekë Zalli:

Në duert tueja, në fytyrën tande
e në sytë tuej, të gjallë, plot jetë
shihen vuejtjet e rrahjet e nji zemre,
shihet braktisja e nji krijese të shkretë.

Zhytun në kyt vaj, ti s’gjen ngushëllim,
lotët t’i shton skeleti i nji portreti.
Megjithëse e lodhun e në trishtim,
në vetmi të jetës, shok të bâhet deti.

Poshtë qiellit të vrejtun, ku mashtrimi rreh,
pranë zhurmës së randë, që mendjen trazon,
nji shpresë e madhe, të amlin gji të nxeh,
nji shpresë, të cilën veç deti ta dhuron.