E vuri pengën si digë e lumit
Jetës t’ia ndryshojë rrjedhën
Atë çast unë isha më fatlumi
Ai çast peng më mban jetën

S’i ta lēvizja dot nuk mundja
Shpirtin donte të ma shqitte
Mrekullia shumë kushtonte
Pa të jeta kuptim nuk kishte

Mbylla veten në rrathë-vetmi
Ai çast mrekullie mos të ikte
Rrathëve të ferriit vuaj gjithnji
Sa herë shpirtin më tundonte

Hap zemrën thellë kraharorit
Vekturojnë dhimbja-dashuria
Peng e saj se ndal t’ trokiturit
E fisnikëron shpirtin e njeriut.