“O portret, mos vërtet ti je vetëm portret?”
R.Tagora
Në petalet e zemrës që më dhurove
Nën ritmin e puthjeve të sapoçelura
Buruan ylbershëm rrezet e vargjeve
Portretin t’a thurin me germat e arta

Je bukuri e sajuar prej t’gjitha luleve
E brumosur me nektarin e dashurisë
Asgjë të kundërt nga kjo botë nuk ke
Je vet natyra shembëllimi mrekullisë

Zemrën vet ma dhurove, ate pa kufij
Brenda nesh, sytë mrekullojnë dritë
Shpirtit t’im të përflakur me dashuri
Portretin tënd e kërkojnë për çdo ditë

Aromën duan ta hedhin në pergamen.