E prita diellin në një takim
Të piqesha me rrezet e tij
Sa i lartë ishte në qëndrim
Sikur më bëri një eklips

E pash terrin s’i lëkundej
Dritë e mendjes më ndriçoi
Porsi shpatë terrin e preu
E pash diellin që më ftoi

Kur njeriu prishet mendsh
Ai ngjason me errësirēn
Për t’u kthjellur s’duhet eklips
As lëkundje që të shembin

Ishte lartë me qëndrim
Në dorë më lëshoi ca rreze
Këto i ke, -tha, - si shpërblim
T’iu shpëtosh errësimeve

I dhash dorën e shtrëngova
Me njomësinē e brishtë
U gjunjëzova para tij
T’i kundërvihem vetvetes

Me çmendurinë në kokë
Ndryshe s’mund të jetosh
Lëkundjet i ke në tokë
Sa do në lartësi të ngjitesh.