Ditën që iku, koka pas i mbeti
Të afërmit e tij, syve s'u besonin,
Secili për të, një fjalë fyese gjeti,
Për t'ja thënë para syve, nuk nguronin.
 
Mësuesin e mirë për një kohë të gjatë,
Të gjithë e donin si djalin e vet,
Tani si dukej vetja më, si në fshat,
Si dukej vetja, as si në qytet.
 
Mendonte se do ishte më i lumturi në botë,
Me gojë në qytet askush s'del  t'i flasë,
- T'a them unë mësues? - askush s'do t'i thotë,
Zoti mësues? - Askush s'do ta qasë!