Ajo tashmë, është zgjuar.
Megjithëse gjithë natën me hënën,
folur kishte...

Çarçafët,
kishin ngjyrë të blertë,
qëndismat ishin lulet e vendosura
mbi të.
Nuk kish nevojë për gjethet e njomë.
Degëzat e kontureve jepnin
të njejtën formë.
E ulur mbi shtrat,
priste në qetësi.
N’atë qetësi,
ku zhurmën,
veç ajo e ndjente...
U dëgjua një trokitje e lehtë.
Hapat e saj u shkundën
brenda sallonit të pritjes.

Vallë ai të jetë?
Herët është,
ora, ende nuk ka shënuar kohën.

Por ai,
nuk erdhi dhe
s’mundte të vinte.
Kish harruar të trokiste në portën
e shpirtit të saj...

Më pas, të sajat lotë,
si liqenjë të shkrirë
derdheshin mollëzave
të kuqërremta.

Nuk e kish menduar
humbjen e dashurisë.

Delikatesa e saj
adhurohej nga shumë sy
në rrethin ku jetonte.
Por,
ndjesitë shëtisin në vende
të ndryshme.
E donte me thjeshtësinë e njohjes.
Adhuronte shpirtin e tij,
që mbushur,
diku tjetër ish.

Trokitja tashmë, shumë e largët...

Nuk e mori inat.
Përsëri vazhdoi ta donte,
me atë forcë mendimi,
si në ditën e parë.
Ruajti,
të gjitha puthjet e tij si mbulesë,
për ndjenjën e saj të pafajshme.

Ishte vërtetë e dashuruar...