Sokrat Habilaj
Dhe Koha Ikën
U deshën, por tani ai nuk është më,
Pranë saj, një tjetër shuan zjarrin.
Kur ajo në heshtje, puthet me të,
Ai pyet:-Thuaj, më do si të parin?
Po ajo s’flet, e mërmëritë me vete,
Ndërsa në dy sytë një pikë loti rri.
"Ç’shijon në buzët e mia me etje,
Janë veç thërrimet që ka lënë ai…!"
Pranë saj, një tjetër shuan zjarrin.
Kur ajo në heshtje, puthet me të,
Ai pyet:-Thuaj, më do si të parin?
Po ajo s’flet, e mërmëritë me vete,
Ndërsa në dy sytë një pikë loti rri.
"Ç’shijon në buzët e mia me etje,
Janë veç thërrimet që ka lënë ai…!"
Më shumë nga Sokrat Habilaj
- Për Ata Që S’Kanë Ikur Ende
- Për Veten
- Etyd Për Ditëlindjen Tënde
- Ti Nuk Shkruaje Vjersha
- Meditim I Trishtë
- Kutia E Trishtimeve
- Shpallja E Humbjes
- S’Të Zgjodha Vetëm Për Vete
- Bota Ime
- Mos Më Vrit Kështu!
- Gratë Dashurojnë Burrin Që Mungon
- Ditët Me Ty
- Tani Që Shpirtin Ma Grabitët
- Meditim
- Dy Gjysma Dashurish
- Një Atdhe Tepër
Komente 0