Ju po rrëmbeni çfarë gjeni nga unë,
Fjalët e pathëna e ëndrrat e trishta.
Edhe pse po më ktheni në një cung,
S’lutem:-Mos m’i merrni të gjitha!

Vargjet e bërë për shpirtra të tjerë,
Rimat ku kam fshehur tërë mallet.
M’i shkulët egër, e më latë djerrë,
Sërish s’lutem:-Të paktën vargjet!

Unë s’pyeta:- Pse m’i pretë degët?
E as për dhimbjet e mia s’bëra zë.
Se përgjigjen tuaj e dija më herët,
-Gjithçka është jona, ti s’ke asgjë!

Po kur të më vijë çasti për të ikur,
Dhe pjesë të mia do t’i shoh tek ju.
Ashtu gjysmak do çohem papritur:
-I vdekuri nuk mund të iki kështu!

E do pyes ju që më bëtë shumëfish,
Ndërsa pas, më ndiqni në heshtje.
-Vërtet ndoshta jeta ime, juaja ish’
Më thoni:-E kujt është kjo vdekje?

E nga supet ku më mbani do zbres,
Me dënesat tuaja, pa fund do luaj.
Ju ma vodhët shpirtin, pjesë-pjesë,
Ndërsa tani jam unë në mortin tuaj!