Unë doja të të bëja si veten, në rini,
Si unë të grimcoheshe në çdo rresht.
Dhe të lutesha që të shkruaje poezi,
Nëse ndihesh plotë, s’ke pse hesht.

Nëse ndihesh plotë, s’ke pse hesht,
Të përrallisja në atë kohë, e moshë.
Ndërsa të fshihja, faktin e thjeshtë,
Poetët shkruajnë kur ndihen bosh.

Poetët shkruajnë kur ndihen bosh,
E trilloja se vargjet rindezin flakët.
I ulur përball teje, ëmbël të të josh:
-Shkruaj e në grua, m’i kthe fjalët!

-Shkruaj e në grua, m’i kthe fjalët,
Po ti ishe ndryshe, nuk ishe si mua.
Ku dija se poetët janë ca të mangët,
Ç’dreqin kërkoja, të të ribëja grua?!

Ç’dreqin kërkoja, të të ribëja grua?!
Ti ishe frymë e të ktheja në rreshta?!
Në djall vjershurinat, tani më s’i dua,
S’të bëra dot si unë, më bëre si vetja.

S’të bëra dot si unë, më bëre si vetja,
E shpirtin ma mbushe pak nga pak.
Gratë e bukura, s’shkruajnë vjersha,
Vjersha shkruajnë burrat dështakë!