Besuam pa fund se nuk janë shtuar të liqtë,
Besuam se të mirët ndoshta s’janë më pak.
Po kur ne ulemi për kafe përball me miqtë,
Trishtohemi me ta, thuajse pa asnjë shkak.

Ndodhë që prej tyre ndihemi prerë në besë,
Ndodhë që edhe kafja të duket më e hidhur.
Kur besuam se të keqes i vunë kufi në mes,
Harruam se kufijtë ngrihen për t’u prishur!