Tani më duket se më mbetën pa njeri,
Trishtimet e mia, që s’janë të pakta.
Por në grimca, do t’i mbledh në kuti,
Si një i vetmuar që ruan ca qindarka.

E trishtimet si paret, s’ruhen në letër,
Unë do ta kërkoj, një arkë të fshehtë.
Jo se dua që të hiqem burrë me sedër,
Ikjen time t’ua bëj, me kosto të lehtë.

E di se dhe pa të, do m’i bëni nderet,
Po për kutinë do thoni:- Trill në vete.
Ndërsa dikush që s’ka me se merret,
Kutin do ta thyej, gjoja për kureshtje.

Do ta thyej atë, pa më futur në rrasë,
-Ishte bosh, – do pëshpëritni te varri.
Po pse duhet t’ua lija trishtimet pas,
Kur ju nuk m’i kuptuat ato, së gjalli!?