Dal nga bulevardi, në udhë të trishta,
Si gur i shkëputur, rastësisht nga shkrepat.
E desha atdheun, për njerëzit vdisja,
Po vetëm si kam dashur sa duhet shefat.

Iu binda fatit me shtrëngatë e re,
Dhe shpirtin tim, unë s’mund ta merrja inat.
Sepse brenda tij, unë kisha një atdhe,
Përzier me lot, ngjizur me afsh e baltë.

Duke besuar se do më falte gjithçka,
Atdheun, kurrë se ndërrova me asgjë.
I besova, si dashurive të mëdha,
Dhe shpirtin e ngjiza përjetësisht me të

...Eh Atdheu...! Atdheun s’e pyet kush veç.
Me që për gjithçka pyetet diku tjetër.
I dhanë udhët një njeriu kryeneç,
Dhe vendosën të nxjerrin një atdhe tepër.