Je thar’ nga skllevër o kënetë e zezë
E shumë aty u groposën gjallë!
Moçal që katandise në vorrezë,
U mpikse me gjak robi e me kokallë.

Ç’nur paske, o Vloçisht, këtë mëngjez
O fush’ që pjell panxhar, ndon’se jo rrallë
Çukitin kocka, plisave, ca shpezë!
Po kur turistë vijnë, u thuhet vallë

Që robër t’fjalës lirë at’ moçalishte
Me thonj e thanë uritur e cullak;
Gjith’ baltë e duke hequr… osh kërbishte

Llucë anash hidhnin, zhytur në batak;
Gjakosur nga shushunja e kallamishte,
Nga t’rojave goditje me dajak!