Gjat’ dimrit në saksi mbolla me dorë
Një lule që e vyshkur vegjetonte,
Me ujë e spërkatja atë prorë
E dheun, shpesh, ia nd’rroja mos… lëngonte;

E vija të flladitej lulja e gjorë
Në ajër e ku dielli rrezatonte;
Në dhomë e futja porsa zinte borë,
Me frymë e ngrohja, ajo lot… pikonte.

Po dimri u thye, o lule, ftohma shkoi.
Një gonxhe e bukur që shkëlqen me vesë,
Të ndrydhur kush të pa, të mëshiroi;

Tash që po çel, u ngjall të gjith’ve shpresë.
E freskët kjo pranver’ sivjet qëlloi,
Ngadal’ po vjen si nuse me vonesë.