Prej teje i brengosur duke ofsharë
Un’ dergjem, vash’, lëngoj pa qen’ sëmurë;
M’e ëmbla vash’, që shoqen s’ta pash’ kurrë,
Plot hir e gaz e vrull si një ujëvarë.

Çudi, sa shum’ durova pa të parë!
M’u shfaqe sot e zemra u ndez furrë,
Un’ veç për ty, në botë, bëhem… urë,
I lumtur vdes ta di se ma shkel varrë.

Kur jam me ty, nuk kam guxim të flas;
Të iki teje, s’më bëjn’ këmbët mua;
Imazhi yt kudo më ndjek pothua.

Nga brenga, o vash’, veten sa nuk vras;
Ti vdekjen po më sjell, po t’fundmin ças
Përher’ ma shtyn se të të puth prap’ dua.
Ofelia

E hijshme, e dlirë e me një princ e vluar,
Papritmas iu shemb ëndrra, e mbuloi zia;
Iu vra pa çelur gonxhe dashuria;
E çarti jeta e vrazhdë, fati i truar.

Në shpirt kaos, me lule zbukuruar
Dhe vdekjen pa përfillur si fëmia,
Me këngë u mbyt, në lumë, Ofelia.
Si mjellma n’ujë vdiq duke kënduar.

Me lule për qefin dhe lumin varr,
N’reflekse uji imazhi i saj mbeti
Zambak i bardhë, shtojzovalle deti…

Ndaj midis valësh lumi ujë llagar,
Po pe zambak fill’kat e duke qarë
Ësht’ Ofelia që desh princ Hamleti.