Rrebeshi u ndal, rrëketë kan’ shteruar;
U hapën retë, për një çast, në qiell.
Gjethnaja e zbetë duke pikëluar,
Nga shiu e larë… vetëtin në qiell.

Lulishtes – porsi nuse von’ martuar
Venitur e përlotur – turp i ndjell
Duvaku i verdhë gjethe varfëruar
E ndrojtja e saj, oh, pikëllim më sjell.

Si kjo lulishte e zverdhur ngelur shkret,
Trishtim’n e vjeshtës kam në shpirt; mërzi.
Sa shokë e miq, humor e gaz në jetë.

Kur qe pranver’! Tash heshtje dhe vetmi.
Më mir’ stuhia ku shpërthejn’ rrufetë
Sesa kjo vjeshtë e vakët… zbrazëti.