Un’ qysh i vogël hënën adhuroja;
E ruaja kur dilte e kur fshihej;
Sa her’ qafonte… yje fërgëlloja,
Psher’tija kur mbas resh ajo përhihej.

Çmos bëja ta puth hënën, por nuk zihej!
Vrap sy përpjetë e ndiqja e kur ndaloja,
Dhe hëna atje lart… e lodhur shtihej:
Qëndronte se… e dinte që e doja.

Një natë, hënën shoh zhveshur… si vashë
Tek… lahej në liqen e llamburiste!
I dashuruar sipër saj rashë

E putha, e putha fort… ajo nuk fliste!
Mbas pak u shtri në ujë, u zhduk… s’e pashë
Veç lart në qiell u ngjit e më sodiste.