Mbas shum’ vjet burgu vatrën e shtëpisë
Rrënuar gjeta e ngela në sokak.
Si qiell që nxin në motin e stuhisë,
U ngrysa kur dikush më tha: “O plak!”

Për vitet shkuar dëm të djalërisë,
Për veten derdha, tinës, lot farmak.
U ndrydha në guaskën e vetmisë,
Po shpirti, për jetë… etur, digjej flakë.

Aher’ një vashë syzezë me gërsheta
Më vizitonte e fllad er’ lulesh binte,
E bukur e freskoshe qe si jeta.

Nga qeshja e saj, pranverë llamburiste
Kasollja e zemra ime. Ah, zemër shkreta!
Që ardhur pati… vjeshta nuk e dinte.