Kjo, Zonjëmadhe,
që bredh rrugëve e zhveshur
Pa petka në trup,
pa gjij… Ε pabrinjë.
Eshtë Mëmëdheu,
me ologramë kurtizane.
Dhe, stërgjyshëror…
Eshtë Atdheu ynë.
Shitur barbarisht, vjedhur e përqeshur.

Dhe s’di pse më kujtohet rishtaz,
ai varg
Hedhur rrënjët thellë,
siç hedh lisi tek toka…
Si lulja, lulnores, në shpirtin e vrag
Ëndërrvrarës memorje
dhe zemrës së plagë.
"Mëmëdhe quhet dheu,
ku më ka rrënurë, koka!"

Mëmëdheun,
nuk e bëni dot, kurtizane.
Qoftë edhe të mbathurat
t’i a nxirrni…
Se të deshi, të rriti edhe ti:
– burrë i dheut!
Dhe ti, Judë, shitur asprash,
që tregkurvash, e nxini…
Se të deshi edhe ti, sikur deshi, Anteun!