Kish kohë që dallëndyshet,
e kishin lënë folenë…
Ne fëmijët e dikurshëm,
u rritëm e burra tashmë,
rrugët e botës, pa kthim, kishim marrë,
me mallkimin e emigrantit:
‘’Mos u kthefshi më!’’

Në kopshtin e shtëpisë,
vetmitare, të shkretë
një lisharës, ende varrur ka mbetur…
dhe s’flet
Nuk bëzan, s’thotë një fjalë!
As me erën, as me qiellin dhe retë
veç hesht, kohëvarrjesh dhe pret…
ndoshta… Ndoshta, fëmijët tanë!

Qetësi…
e lumnuara, qetësi!
Do të vijë vall një ditë
e si dallëndyshet,
sërish,
të mund të kthemi,
rishtaz
në shtëpi?!…