... dhe pse blusë së qiellit fshihesh
Orfeu sërish do zbresë
do ndjekë atë rrezatim në të fundit kat
e do dehet muzës së tij,
lira do mbushë me akorda muzike
të tëra nënkatet dhe
e ti, si shpirt i endur fluturim
do çmendësh botën si përherë.

Pastaj thirrma do bëhet jehonë
e do ndjekë pas në eter
hijet e kurmit vizatuar tek një nimfë
që shtatë dete i trazon,
e kur valë e bardhë të prehet bregut
aty ku shkelin perënditë
një sharm i kuq do ngrihet përmbi dallgë
e jetën të tërë do ndrijë.

As penë, as bojë, as laps nuk e përshkruan
atë që u ndez e u shua
tek fikje fatet e nisje luftra
njësoj si të ishe Helenë,
e krahët hapur portave të diellit
ku një derë përherë e çelje
për atë që erdhi si i fundit Zot
dhe humbi bashkë me erën.