...ARAT PO I LËNË, PO MARRIN KURBETIN, CA MALLKOJNË TOKËN, CA MALLKOJNË SHTETIN…"



Është një orkestër e vogël me katër vetë. Këndojnë dhe u bien veglave muzikore, duke i rënë cep më cep lagjeve të Athinës. Por më shpesh i gjen nën këmbët e Akropolit e në lagjen "Plaka", ku i gjetëm edhe ne për herë të parë …

Sa I dëgjuam, menduam se ishte ndonjë kasetë me këngët e njohura përmetare. Së bashku me një shokun tim, i afruam këmbët andej nga vinte ëmbëlsia e atyre këngëve…

Ata të katërt ishin pranë murit të një ndërtese. Të katër esmerë, nga ata stërnipërit e muzikantëve, që solli Pirroja i madh nga Egjipti, që në Përmet e gjetkë u bënë djep- kënge. Sikur ishin vëllezër ngjanin. Klarinetisti ishte pak më i shkurtër …U binin veglave dhe këndonin sic bëjnë grupet e herëshme përmetare, sidomos ai më famozi, grupi i Laver Bariut. Ia kishin marrë vence një kënge të vjetër, sikur të ishin në grykën e Këlcyrës e jo në këmbët e Akropolit:

"Në qivur të shtrinë,

Të veshën si nuse.

Sa hije të kishin,

Të shkretat baluke!

Rreth këngës grumbulloheshin e grumbulloheshin shqiptarë e turistë të ardhur ‘pranë bukurisë greke…Ne dëgjonim si pa marrë frymë e ata këndonin :

"…Te gorica plakë,

Po ta bëjnë varrë.

Pleqtë po rrëmojnë...

Beqarët po qajnë...

Edhe ne na mori kënga dhe thoshim nëpër buzë :

"Pleqtë po rrëmojnë/Beqarët po qajnë...

Disa turistë nordikë, kështu dukeshin nga trupat e gjatë e nga tiparet e theksuara të bardha, sic i themi ne shqiptarët "të shpëlarë", hodhën disa monedha në kapakun e violinës dhe ngatërruan disa fjalë, që donin të thoshoshin, "tjetër..tjetër"

Aq donin ezmerët:

"...Kishe dalë e rrije, afër trëndafilit,

Të digjej jeleku, nga zjarret e gjirit..."..Ah..zjarret...

Bravoo, bravoo!-folën dy nga "të shpëlarët"…

Neve sa nuk bëheshim me krahë nga gëzimi e krenaria. Në ato caste

mu kujtua një thënie e një filozofi: " Popujt që kanë këngë të bukura, kanë të ardhme..." E kujtova këtë thënie dhe psherëtiva. "Ku është e ardhmja e këtijë populli këngëbukur si i yni?!!..." dhe shoh me keqardhje bashkëatdhetarët e mi të ikur tufa-tufa, nëpër udhët e botës... Dhe këngëtarët derdhnin shpirtin e tyre në këngë për të kënaqur zotërinjtë portë më portë e lagje më lagje. Dhe ata si ta kishin lexuar dhimbjen time, ia morën një këngë tjetër: Një këngë të dhimbëshme kurbeti:

"...C’ka që s’mbin bari në qafë?

Nga lotët që derdhnin gratë!

Marrin rrugën e kurbetit

Dhe s’e dimë c’vjen prej detit?

Rruga jonë, dreq o rrugë,

Zgjatet për një copë bukë..."

Një vogëlushe u lëshua nga dora e nënës dhe i dhuroi një trëndafil të kuq atij me klarinetë qe po e magjepste kete kenege. Klarinetisti e vuri karafilin diku, aty nga qante klarineta : Dit’ te mbare..



"…Djemtë e burrat tanë, shpirt e zemër vrarë,

Arat po i lënë pa i hedhur farë.

Arat po i lenë po marrin kurbetin,

Ca mallkojnë tokën, ca mallkojnë shtetin…"

Ikëm me dhimbjen e gëzimit, që na kish mbushur shpirtin dhe na derdhej si kënga pambarim e katër esmerve.