Bashkë me një mikun tim hymë në një lokal të vogël, në rrugën “Zinono” dhe porositëm nga një birrë. Kamarieri ishte një mesoburrë i shkurtër e i shkathët. Ne akoma nuk kishin këmbyer dy fjalë, ai u gjend me dy birrat që i mbante majë gishtave të dorës së majtë, në një tabaka, në dukje argjendi.

-Shqiptarë jeni zotërinj?- foli kamarieri duke na përshëndetur me kokë.

-Po, po juve, mos jeni nga Gjirokastra?

Ai qeshi, na pa në sy me dashamirësi dhe na tha se ishte shqiptar, por jo nga Gjirokastra.

-Nga dialekti dukeni si gjirokastrit, ia ktheu miku im.

Por unë s’kam qenë asnjëherë në Shqipëri, -sqaroi kamerieri.

- Si s’keni qenë në Shqipëri?- pyeta unë.

- Jam çam nga Filati, - shpjegoi përsëri kamarieri. Ndërsa kamarieri vajti tek një klient i porsaardhur, ne mbetëm disi të shushatur.

- Epo të ka faj çami?! Është më shqiptar se shqiptarët –foli si me shaka miku im dhe e gjysmoi birrën me një frymë.

- I rritur dhe i lindur këtej dhe e flet shqipen më mirë se disa emigrantë që më shpejt kanë harruar shqipen se kanë mësuar greqishten- fola unë me mikun e tavolinës.

Në këtë kohë ia mbërriti kamarieri.

-Nuk dua t’ju lë vetëm, por puna...

-Si ka ndodhur që nuk e keni harruar shqipen?- e pyeti sërish miku im.

-Ndonjë i ikur nga Shqipëria mund ta harrojë, kurse ne e kemi folur brez pas brezi. Atë që do shumë nuk e harron – dhe ai përsëri qeshi miqësisht.

- Kini vite këtu tek kjo punë?- pyeti miku im sa për të vazhduar bisedën.

- Kam katër vjet. Më parë kam qenë në kurbet. Në Amerikë, në Gjermani...edhe andej shqipen nuk e harruam, se do bëheshim harram.

- Pse thua “ nuk e harruam”?-fola unë.

- Se nuk kam qenë vetëm. Isha në punë me një kosovar në Mynih. Ai kosovari mbante ca libra në shqip dhe lexoja edhe unë bashkë me të. “Gjuha jonë sa e mirë / sa e ëmbël, sa e dlirë.” recitoi ai vargjet e Naimit dhe fluturoi tek një klient i porsaardhur.

Duke marrë vargjet e Naimit me vete, dolëm nga lokali të mrekulluar.