Tani qe nata erdh sërish,
më mundojne kujtime të embla.
Me dehin puthjet qe s'u dhane -
e une i pija veç në ëndrra.

Me pluhur zanash më spërkasin
kujtimet fshehur në kët’ natë.
Ende mbi mua i ndjej sytë jeshilë,
Kur ma robëronin zemrën e ngratë.

Sa te desha - kurre s'ta thashe,
as vetes dot unë s'ia pranova.
Por kur ti me vije prane,
zemrën s'dija si ta qetesoja.

Sa magji ne ato shikime,
rrahje zemrash, drithërim...
Ne s'shkembyem asnje fjalë -
flisnin sytë për dashurinë.

E tani, kur nata bie,
kujtimet zbresin pa bërë zhurmë.
Dashurinë e lënë përgjysmë,
zemrat s'e harrojnë dot kurrë.