Tani qe nata erdh’ sërish,
më mundojne kujtime të embla.
Me dehin puthjet qe s'u dhane -
e une i pija veç në ëndrra.

Me pluhur zanash më spërkasin
kujtimet fshehur në kët’ natë.
Ende e ndjej shikimin tënd,
Kur ma pushtonte zemrën e ngratë.

Sa te desha - kurre s'ta thashe,
e as vetes dot s'ia pranova.
Por kur ti me vije prane,
zemrën s'dija si ta qetesoja.

Sa magji ne ato shikime,
rrahje zemrash, drithërim...
Nuk shkembyem asnje fjalë -
flisnin sytë për dashurinë.

E tani, kur nata bie,
kujtimet zbresin pa bërë zhurmë.
Dashurinë e lënë përgjysmë,
zemrat s'e harrojnë dot kurrë.