U ula sonte nën driten e hènës dhe nisa qetesisht te meditoj —
këmbëkryq mbi bar, nën një ullishte,
me sy të mbyllur, mendimet vëzhgoj.

Si një ujvarë që rrjedh pa ndalim, mendimet lloj e soj nisin, gurgullojne;
ca të mira janë, te tjera pa kuptim,
por ka dhe nga ato qe zemrën e trazojnë.

Nën dritën e hënës, nën qiell të yjëzuar, në terr kerkoj dritën thellë ne brendesi — si trung i paepur, nën hënë i vetmuar,
me zemrën plot dritë, rilinda persëri.