Në rrugët e jetës ku ecëm te dy,
e shoh shpesh veten te ngecur diku -
e ngecur në fjalët që kurrë nuk u thanë,
në zënkat mes nesh që shpirtin e vranë.

Në rrugët e jetës ku ecëm të dy,
shpesh e shoh veten kokulur pa ty —
si rreze e mekur, e vakët, e zbehtë,
doja të të kisha, por s'ishte e lehtë.

Në rrugët e jetës ku ecëm te dy,
s'po e njoh më veten, s'e shoh dot në sy.
Si një frikacak, shpirti fshihet, struket,
dhe nga jashtë - një maske, qe si i fortë të duket.

Në rrugët e jetës ku ecëm të dy,
tash veç hija jote ka mbetur aty —
ngjason me tjetër botë, sikur s'më përket,
sikur s'isha unë, qe jetoi atë jetë.