Dhe nese ndonjehere te mungoj,
mos me kerko me duar
qe dikur më shtyne larg,
me goje qe heshti
kur une bërtita "rri".

Mos me kerko ne orët që thahen,
në netët ku fjala "falje"
ështe shume vone,
ne dhomën ku zhurma ime
eshte bere mungese.

Me mbaj mend —
por jo si nje plage qe rihapet,
as si faj qe te rendon,
por si dike qe qëndroi
deri ne piken kur u lodh te qendroje.

Une jam aq larg... sa me shtyve vete.
Jo me urrejtje,
por me harres®.
Jo me britma,
por me heshtje te gjate
si nata pa drite ne sy.

E nese ndonjehere do me kujtosh,
mos me quaj kujtim.
Jam thjesht nje ikje
që ti e zgjodhe me duart e tua.