Hesht!
Hesht! Të martë dreqi, hesht,
se fjala jote helm më mbështjell.
Në qetësinë ku shpirti tretet,
mallkimi yt si gjëmim më ndjek.

Heshtja më rreh më fort se fjala,
si gur i ftohtë në gjoks më bie.
Ti nuk flet, por mall më hedh,
në gjakun tim si helm rrjedh.

Por prapë, mes hijeve të ngrira,
kur heshtja ngrihet si mur i shkretë,
ti kthehesh sërish, më kërkon,
si djall i fshehur që s’di të vdesë.