Në fund të filxhanit mbete ti,
si një re kafeje mbi vjeshtë,
si fryma që s’u tha dot,
e ngrohtë, e ndaluar, e imja.

Era i rrotullon gjethet si kujtimet,
dhe çdo pikë shi më kujton puthjen tënde —
atë të fundit, që s’e mora kurrë,
por ende më djeg, si kafeja e parë e mëngjesit.

Ndoshta dashuritë s’vdesin,
vetëm fshehen në filxhanë të harruar,
dhe çdo herë që pi,
të gjej në fund — si mëkat, si mall, si ti.