S’di si e as ku të humba — thjesht një ditë ike, siç ikin hijet kur ndryshon drita. Mbeti pas një boshllëk që s’ka matës, një bashllëk që mundohem ta mbush me gjëra të zakonshme por nuk hyn kurrë në formë. Bisedat tona ishin si dritare; hapeshin drejt çdo teme dhe mbylleshin ngrohtësisht, duke lënë brenda erëra mendimesh që më mbajnë ende zgjuar. Tani ato dritare janë mbyllur dhe unë rri përballë xhamit, përpiqem të shoh përtej por gjithçka është e mjegullt.

Na pëlqente të flisnim për gjithçka — për librat e sapo lexuar, për idetë që lindnin në mes të natës, për plagët e vogla që s’duhej t’i thuhej askujt. Bisedat tona ndalonin kohën; çdo fjali ishte një stacion ku bashkoheshin mendimet dhe qeshjet. Kur ti flisje, tingëlloi si diçka që ndalonte rrotat e botës për një moment: s’kishëm ngut, vetëm një rrjedhje e butë e fjalëve që na lidhte. Tani, kur përpiqem t’i riprodhoj ato çaste, janë si melodi që i kujton një radio e vjetër — e prishur por e dashur.

Mungesa jote nuk është vetëm një bosh në orarin tim; është një deformim i ditës. Zakonet që ndalonin ankthin — t’i dërgoja një mesazh për gjëra të parëndësishme, të ndanim një mendim idiotesk, të planifikonim udhëtime imagjinare — kanë humbur peshën. Çdo fjalë që më vjen nga goja duket e paplotë pa përgjigjen tënde. Fjala që dikur ngrihej dhe binte e lumtur në telefonin tënd, tani ngelet pezull si gur i hedhur në ujë të qetë: valët jetojnë por zëri s’kthehet.

Ndonjëherë mendoj se të humba në një rrugë të zakonshme — midis dyersh bashkëshortore, në një kafene, në një qoshk ku ndaluam pa arsye — dhe ndiej veten duke u kthyer mbrapsht si gjuajtës që kërkon gjethe të rena. Të tjerët më thonë “kalo”, “harro”, por harrimi është një proces i lodhshëm dhe i pafalshëm. Nuk dua të të fshij; dua të di si të kthej ato biseda, të rikthej momentin kur koha ndalej dhe ne ishim thjesht dy shpirtër të lirë që ndanin idetë.

Ka një dhimbje të veçantë kur e kupton se një njeri që ishte pjesë e zërit tënd ka ikur dhe me të ikën mënyra se si e quanit veten kur ishe pranë. Ti më ndryshove mënyrën e të menduarit pa e kuptuar — më detyrove të besoj se çdo ide mund të fluturojë, çdo frikë mund të flijohet. Tani, kur flas vetëm, ndonjëherë mendoj se fjalët e mia janë si letër pa bojë: kanë formën por jo tingullin e duhur. Më mungojnë ato çaste kur ti më ndalje dhe më thoshe “vazhdo”, si një bekim i vogël që bënte të gjitha idetë të ndriçonin.

Kërkimi yt është bërë udhëtim që nuk ndalet. Shpesh mbyll sytë dhe provo të rikrijoj një nga ato biseda: si fillonte, ku ishte ndarja, çfarë qeshjeje e çoi, çfarë heshtjeje mbeti. Disa herë gjej pjesëza të botës që të kujtojnë — një kafe e ndalur, një fjalë e huaj që na bëri të qeshnim, një mallkim i lehtë ndaj fatit — dhe ndjej se je më afër për një çast. Por pastaj realiteti më godet përsëri: je larg, dhe boshllëku më përmbyt si valë që vijnë pa paralajmërim.

S’di si të mbyll këtë mungesë — a duhet të shkruaj, të flas me njerëz, të udhëtoj drejt një vendi ku trupi yt mund të jetë? Ndoshta përgjigja nuk është një vend fizik, por një vend ku përsëri mësoj të dëgjoj zërin tim pa pritshmëri. Megjithatë, edhe në këtë udhëtim heshtak, diçka nga bisedat tona mbetet: guximi për të folur, për të menduar pa frikë, për të dashuruar idetë që duken të pamundura. Dhe përderisa kujtimet ekzistojnë, edhe mungesa jote ka një arsye të ëmbël; më kujton se dikur pata dikë me të cilin koha ndalonte — dhe kjo, ndonëse dhemb, është e bukur në një mënyrë të hidhur.

Miku im, kudo qofsh, le të mbetet dritarja e bisedave tona hapur nëse kthen. Derisa nuk kthen, do të mësoj të jetoj me mungesën, të mbledh fjalë të reja dhe të vesh ditët me një ritëm të ri — por pa harruar se si koha ndalte kur flisnim. Dhe ndoshta, një ditë, do të nis një bisedë që do ta dëgjoj edhe nga ana jote.