Ti më hap si letër që digjet ngadalë,
gishtat rrëshqasin,
jo për të më përkëdhelur,
por për të më thyer çdo kufi.

Buzët e tua nuk puthin,
ato më marrin, më kafshojnë,
më pinë si verë që s’ka fund.

Kur më shtrëngon fort në qafë,
fryma ime bëhet lutje,
por trupi im bëhet dorëzim.
Dua të më sundosh,
të më lësh pa zë,
të jem vetëm një rënkim i gjallë
në duart e tua.

Dhe pastaj, në të njëjtin çast,
më prek lehtë — si puplë mbi plagë.
Ky është paradoksi i dashurisë sonë:
njëherë më shkatërron,
njëherë më shëron,
dhe unë …
une dua të dyja.