Ka takime që na ndryshojnë jetën, jo se na japin diçka, por sepse na marrin gjithçka. Në atë çast të parë, zemra rreh fort nga iluzioni, sytë verbohen nga shpresa, dhe njeriu harrohet pas ëndrrës që i duket e vërtetë. Vetëm më vonë kuptohet se ai takim nuk ishte fillim, por fund i padukshëm. Sikur të mund të rikthehesha atje, do të kisha zgjedhur të mos shkoja fare, të mos të mësoja shijen e mungesës sate, e as plagën që lashë të më rritet brenda. Ndonjëherë, zgjedhja më e mençur nuk është guximi për të dashuruar, por urtësia për të mos hyrë në zjarrin që do të djegë çdo gjë.

Nese do të rikthehesha në takimin tonë të parë… nuk do të vija, shpirt.
Jo sepse dua të fshij kujtimet, por sepse do të doja të kisha shpëtuar nga ato plagë që më mësuan shumë, por më morën më tepër se ç’mund të jepja. Takimi ynë nuk ishte një hyrje në një botë të re, por një rënie në humnerë që atëherë dukej si qiell. Sytë e mi panë tek ty një premtim, ndërsa në të vërtetë ishte vetëm një pasqyrë ku reflektohej dëshira ime për të dashur. Dhe unë, i verbuar nga ajo pasqyrë, lashë pas dore arsyen dhe u hodha me gjithë shpirt.

Po ta mendoj sot, e kuptoj se disa fillime nuk janë dhurata, por kurthe të bukura. Një takim i parë nuk është gjithmonë rastësi hyjnore; ndonjëherë është thjesht prova e fatit për të parë deri ku arrin zemra kur vendos të mos dëgjojë trurin. Po të mos kisha ardhur atë ditë, do të kisha shpëtuar nga shumë netë pa gjumë, nga lotë të padukshëm, nga një boshllëk që nuk më ndahet. Do të kisha ruajtur një pafajësi që tani është kthyer në kujtim të hidhur.

Por në të njëjtën kohë, ky mendim më torturon: nëse nuk do të kisha ardhur, a do të isha sot e njëjta unë? A do ta njihja veten nëpërmes dhimbjes? Ndoshta jo. Dhe ndoshta kjo është arsyeja pse nuk ka kthim prapa. Sepse edhe pse dua ta fshij, e di që je bërë pjesë e atij rrugëtimi që më mësoi të mos i besoj verbërisht dritës që më verbon.

Prandaj them: nëse do të rikthehesha në takimin tonë të parë, nuk do të vija. Por fakti që erdha, më mësoi se zemra ime ka plagë që nuk mbyllen kurrë — dhe ky është kujtimi më i vërtetë që më mbeti nga ti.