Dashuria jonë është një fushë beteje e fshehtë. Në shtrat, ajo nuk është e ndarë mes butësisë dhe dhunës, por është bashkim i tyre. Ka çaste kur lëkura ime e ndien dorën tënde si më të brishtën përkëdhelje, dhe ka çaste kur e ndien si hekur që më sundon.

Kur më shtyp në qafë, unë nuk mendoj për frymën, por për nxehtësinë që shpërthen mes kofshëve të mia. Kur më shtrëngon belin, unë nuk ndiej kufizim, por çlirim. Sepse në atë egërsi, unë jam më e gjallë se kurrë.

Pastaj, si kontrast i befasishëm, më prek me butësi. Gishti yt më vizaton si piktor mbi lëkurë, dhe aty ku sapo ka qenë shtrëngim, tani është dritë. Dhe unë dorëzohem plotësisht, jo nga frika, por nga besimi se ti më njeh më mirë se vetja ime.

Ky është sekreti i intimitetit tonë: nuk jemi kurrë vetëm dy trupa. Jemi dy ekstreme që takohen — pranvera dhe furtuna, përkëdhelja dhe shtrëngimi. Dhe aty, mes dhimbjes që kënaq dhe ëmbëlsisë që digjet, lind dashuria jonë më e vërtetë.