Qelqi është i brishtë, por edhe i pamëshirshëm. Mjafton një çast, një goditje e vogël, dhe ai çahet në copa të mprehta që mund të presin gjithçka që prekin. Dhe këtu fshihet mësimi i madh i jetës: brishtësia nuk është dobësi, është forcë e fshehur.

Nëse dikush të thyen, mos u bëj hi, mos u shpërnda si pluhur që era e merr. Ji qelq. Copëzohu në mënyrën tënde, në formë që nuk mund të mblidhet më kurrë si më parë. Dhe pastaj, prij. Le të mësojnë se çdo përpjekje për të të lënduar lë plagë edhe mbi duart e atyre që guxuan të të prekin.

Jeta nuk kërkon gjithmonë të jesh i fortë si guri, as i pathyeshëm si metali. Ka raste kur duhet të jesh si qelqi: i pastër, i kthjellët, i ndritshëm — dhe i aftë të thyesh në copa që shkaktojnë respekt. Brishtësia jote mund të kthehet në armë, dritë dhe pasqyrë njëherësh.

Mos u frikëso nga çarjet. Ato janë dëshmi se ke jetuar, ke duruar, dhe ke mësuar. Dhe kur dikush përpiqet të të thyejë, buzëqesh — sepse ti e di se nga ajo thyerje, lind një prerje e re, më e fortë, më e mprehtë, më e vërtetë.

Ji si qelqi. Nëse të thyejnë… prij.