Hej…mik i larguar, por ende mendon,
si hije që vjen, si erë që shkon.
Unë këtu pres, mes ditës e natës,
me mall të fshehur, me zemren e plagës.

Të dy kërkojmë të vijmë më pranë,
por frika na ndal, s’guxojmë ta thonë.
Të dy ngurojmë, të dy ndjejmë zjarr,
por fjala ngec, s’ka shteg të marrë.

Dhe nëpër netë, si këngë pa jehonë,
na mbetet veç heshtja që lidh të dy zonë.
Një heshtje e ëmbël, një heshtje e rëndë,
që fsheh dashurinë, por s’e lë të mënd.