Ti mund ta duash një flokëverdhë
Çiltërsisht gjer në naivitet,
Dashurinë si piramidë e Keopsit
Thua s'do e shemb asnjë tërmet.

Sa gurë rrokullise mbi themel
Këtë e bëre veç nga dashuria,
Në brendësi të shpirtit, si në tunel,
Deri te vuajtja s'arrin as poezia.

Një ditë këtë ngrehinë të madhe
Që si një skllav vetë ke ndërtuar,
Vjen diç e trishtë, aq pabesisht,
Zjarr brenda teje një Trojë e rrënuar.

Ajo do të ikë një rruge tjetër
Para portës e rrëmbeu, princi me kalë,
S'di a do buzëqesh a qajë si helenike
Tej detit të largët, ti sërish ndjen mall.