Asnjë copë qielli, nuk mund të ikë prej meje
Unë, reja e hapësirës që rend pas tij
Ti, pse helmon?
Ti, me dy buzë të kuqe, plot tul, dhe gjinj.

Marrëzi e çmendur e kohës, pyetmë
Pa kërkuar asgjë, dhe pa një çmim,
E unë do di tët përgjigjem çiltërsisht.
Të huaj jemi gjithkund, aq sa dhe miq!

Falmë se nuk mundem të të fal!
Ti marrëzi e kohës çmendur
Që dhe vetë kohës i mban ligjëratë.
E unë, vazhdoj të adhuroj qiellin
Mbyllur në enën e shpirtit tim, të kristaltë!

Oh qielli im, përzier me retë e tua
Më ke zënë në grackë e s'më lëshon
Një ditë më dukesh i djalëruar
Ditën tjetër një pijanec që qelbesh alkol!