Nata nuk e ftoh më, qytetin tim të helmuar
Është dorëzuar tashmë, ka shumë kohë
Lindja e diellit, përplaset dëshpëruar
Duket sikur të gjithë, janë mbledhur në mort.

Barkmëdhenjtë çuditen, sa shpejt u rrumbullakosën
Mbi tavolinë përplasin grushtin, si të fortë
Qyteti mes muresh, rënkon si i burgosur
Një shtresë pështymjesh, zë kore mbi tokë.

Vesa e mëngjesit, si pacient terminal
Duket sikur shkruan, orë psherëtimash
Diku larg, shumë larg, një dallgë mbi oqean
Tundet fort me zë ulërimash.

Qyteti im i bukur rënkon si në mesjetë
Mes pluhurit vrasës dhe tinguj të fortë zhurmash
Një moment përmbytet, një çast dielli e djeg
Barkmëdhenjtë ndihen, në kafaz pëllumbash!